„Dyscyplinarka” to natychmiastowe rozwiązanie umowy z pracownikiem bez okresu wypowiedzenia. Kodeks pracy hasłowo określa sytuacje, w których pracodawca może zastosować tą formę rozstania się z pracownikiem. Podstawowym powodem do „dyscyplinarki” może być „ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych”. Co się pod tym pojęciem kryje? Za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych może zostać uznane:
- naruszenie warunków umowy o pracę np. klauzuli poufności lub zakazu konkurencji,
- nieobecność nieusprawiedliwiona lub nawet brak przekazania przez pracownika informacji o nieobecności, jeżeli zagrażało to interesom pracodawcy – np. samowolne udanie się na urlop w dniu, w którym pracownik miał być obecny na ważnym spotkaniu,
- załatwianie spraw osobistych w czasie pracy, w szczególności przy użyciu narzędzi pracodawcy,
- stawianie się do pracy w stanie nie pozwalającym na dopuszczenie pracownika do stanowiska pracy,
- takie działania w miejscu pracy, które narażają bezpieczeństwo pracownika, współpracowników lub mienie pracodawcy na szkodę,
- nierozliczanie się z odpowiedzialności za powierzone mienie,
- zachowania wbrew zasadom współżycia społecznego, jak również wbrew procedurom wynikającym z regulaminu pracy.
Za ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych może zostać uznane takie zachowanie pracownika, które było rażącym niedbalstwem lub działaniem umyślnym z intencją wbrew interesom pracodawcy.
Pracownik może również zostać zwolniony dyscyplinarnie, jeżeli:
- stracił z własnej winy uprawnienia do wykonywania pracy na danym stanowisku, np. przedstawiciel handlowy czy kierowca, któremu zabrano prawo jazdy,
- nieobecność w pracy z powodu choroby trwa dłużej niż 3 miesiące, a pracownik jest zatrudniony krócej niż 6 miesięcy,
- nieobecność w pracy z powodu choroby przekracza 3 miesiące świadczenia rehabilitacyjnego, a pracownik jest zatrudniony co najmniej 6 miesięcy.
